تحلیل کرونا از منظر حکم‌رانی
جناب استاد رهدار در محور دوم بحث به تحلیل کرونا از منظر حکم‌رانی پرداختند و آن را ذیل سه بخش بیان کردند:
اول: حکم‌رانی بحران اپیدمی است و در کشورهایی که بحران حکم‌رانی دارند معمولاً در حل اپیدمی‌هایی مثل کرونا با مشکل مواجه می‌شوند و مردم اعتنایی به پیام‌های دولت نمی‏کنند و حل این مشکل سخت خواهد شد. در بحران‌های اپیدمیک یک وحشت اجتماعی مستولی می‌شود و جایی که ترس یافت شود، نیروهایی برای مدیریت ترس وارد می‌شوند و وحشت انضمامی برای کنترل جامعه است و این مدیریت باید به‌دست بخش فعال نظام سیاسی بیفتد نه دست جریان‌های خنثای نظام سیاسی.
دوم: احتمالاً الگوهای حکم‌رانی در خصوص مسأله کرونا یک تحولاتی در آن‌ها ایجاد شود. حجت‌الاسلام رهدار در توضیح این قسمت فرمودند؛ کرونا احتمالاً باعث شده است پذیریش یک سری الگوهای ویژه بیشتر باشد؛ مثلاً الگویی که یک دولت قدرتمند غیر پاسخ‌گو سرکار باشد. فرض دیگر، دولتی است که قدرتمند است اما پاسخ‌گو است. الگوی سوم دولت غیر حکم‌ران است که حکم‌رانی آن شبکه‌ای است؛ به این عبارت که دولت به‌تنهایی قادر به اعمال همه‌جانبه حاکمیت نیست ما با یک شبکه حکم‌رانی مواجهه هستیم که در این شبکه تأکید بر روی مزیت نسبی بازیگران است. در این شبکه تنظیم روابط با همه بازی‌گران است نه‌ فقط با دولت. تمام ارگان‏ها مانند ان.جی‏.اوها، کارتل‏ها، اتحادیه‌ها و انجمن‌ها هم مؤثر هستند و به تعبیر دیگر دولت در این الگو حکم‌ران مطلق نیست و بازی گران غیردولتی هم اعمال حاکمیتی می‌کنند. الگوی چهارم این است که حکم‌رانی دولت یک حکم‌رانی تبعی است به این معنا که بازیگران اصلی حکم‌رانی غیردولتی‌ها هستند. استاد رهدار معتقد هستند که اگر کرونا استمرار داشته باشد و به‌صورت موقت قطع نگردد، در آینده شاهد غلبه الگوهایی از حکم‌رانی باشیم که از جنس حکمرانی‌های نوع سوم (حکم‌رانی شبکه‌ای که سهم دولت قوی است) و چهارم (بازیگران اصلی غیر حکومتی‌ها هستند) باشند.
سوم: اصول تصمیم‌گیری حکم‌رانی در دوره جولان یک اپیدمی مانند کرونا چه چیزی است؟ به نظر می‌آید که کرونا نوع تصمیم‌گیری معطوف به نتیجه را بر حکم‌رانی تحمیل می‌کند یعنی آن‌قدر این قضیه مهم است که حکم‌رانان را به پاسخ گفتن وادار می‌کنند و یا وادار می‌کنند که به‌گونه‌ای تصمیم بگیرند که این تصمیم‌گیری منتج به یک نتایج کارآمد شود. یک نوع تصمیم‌گیری دیگر تأثیر کرونا این است که تصمیم‌گیری را آگاهانه می‌کند. عرصه سیاست در وضعیت عادی، سیاست‌مداران گرفتار توهم آگاهی می‌شوند و این کلیت دارد. به نظر می‌رسد که کرونا این توهم را از بین می‌برد. تأثیر دیگری که می‌گذارد این است که تصمیم‌گیری را شفاف می‌کند و معمولاً دولت یک گریز شفافمند از واقعیت دارند. کرونا و در کل بحران‌های اپیدمیک این تأثیر را بر حاکمیت می‌گذارد که شفاف‌سازی کنند و نمونه آن صداوسیما است که در این قضیه کرونا شفاف‌سازی نمود.

کرونا احتمالاً باعث شده است پذیریش یک سری الگوهای ویژه بیشتر باشد؛ مثلاً الگویی که یک دولت قدرتمند غیر پاسخ‌گو سرکار باشد.

تحلیل کرونا از منظر حکم‌رانی
جناب استاد رهدار در محور دوم بحث به تحلیل کرونا از منظر حکم‌رانی پرداختند و آن را ذیل سه بخش بیان کردند:
اول: حکم‌رانی بحران اپیدمی است و در کشورهایی که بحران حکم‌رانی دارند معمولاً در حل اپیدمی‌هایی مثل کرونا با مشکل مواجه می‌شوند و مردم اعتنایی به پیام‌های دولت نمی‏کنند و حل این مشکل سخت خواهد شد. در بحران‌های اپیدمیک یک وحشت اجتماعی مستولی می‌شود و جایی که ترس یافت شود، نیروهایی برای مدیریت ترس وارد می‌شوند و وحشت انضمامی برای کنترل جامعه است و این مدیریت باید به‌دست بخش فعال نظام سیاسی بیفتد نه دست جریان‌های خنثای نظام سیاسی.
دوم: احتمالاً الگوهای حکم‌رانی در خصوص مسأله کرونا یک تحولاتی در آن‌ها ایجاد شود. حجت‌الاسلام رهدار در توضیح این قسمت فرمودند؛ کرونا احتمالاً باعث شده است پذیریش یک سری الگوهای ویژه بیشتر باشد؛ مثلاً الگویی که یک دولت قدرتمند غیر پاسخ‌گو سرکار باشد. فرض دیگر، دولتی است که قدرتمند است اما پاسخ‌گو است. الگوی سوم دولت غیر حکم‌ران است که حکم‌رانی آن شبکه‌ای است؛ به این عبارت که دولت به‌تنهایی قادر به اعمال همه‌جانبه حاکمیت نیست ما با یک شبکه حکم‌رانی مواجهه هستیم که در این شبکه تأکید بر روی مزیت نسبی بازیگران است. در این شبکه تنظیم روابط با همه بازی‌گران است نه‌ فقط با دولت. تمام ارگان‏ها مانند ان.جی‏.اوها، کارتل‏ها، اتحادیه‌ها و انجمن‌ها هم مؤثر هستند و به تعبیر دیگر دولت در این الگو حکم‌ران مطلق نیست و بازی گران غیردولتی هم اعمال حاکمیتی می‌کنند. الگوی چهارم این است که حکم‌رانی دولت یک حکم‌رانی تبعی است به این معنا که بازیگران اصلی حکم‌رانی غیردولتی‌ها هستند. استاد رهدار معتقد هستند که اگر کرونا استمرار داشته باشد و به‌صورت موقت قطع نگردد، در آینده شاهد غلبه الگوهایی از حکم‌رانی باشیم که از جنس حکمرانی‌های نوع سوم (حکم‌رانی شبکه‌ای که سهم دولت قوی است) و چهارم (بازیگران اصلی غیر حکومتی‌ها هستند) باشند.
سوم: اصول تصمیم‌گیری حکم‌رانی در دوره جولان یک اپیدمی مانند کرونا چه چیزی است؟ به نظر می‌آید که کرونا نوع تصمیم‌گیری معطوف به نتیجه را بر حکم‌رانی تحمیل می‌کند یعنی آن‌قدر این قضیه مهم است که حکم‌رانان را به پاسخ گفتن وادار می‌کنند و یا وادار می‌کنند که به‌گونه‌ای تصمیم بگیرند که این تصمیم‌گیری منتج به یک نتایج کارآمد شود. یک نوع تصمیم‌گیری دیگر تأثیر کرونا این است که تصمیم‌گیری را آگاهانه می‌کند. عرصه سیاست در وضعیت عادی، سیاست‌مداران گرفتار توهم آگاهی می‌شوند و این کلیت دارد. به نظر می‌رسد که کرونا این توهم را از بین می‌برد. تأثیر دیگری که می‌گذارد این است که تصمیم‌گیری را شفاف می‌کند و معمولاً دولت یک گریز شفافمند از واقعیت دارند. کرونا و در کل بحران‌های اپیدمیک این تأثیر را بر حاکمیت می‌گذارد که شفاف‌سازی کنند و نمونه آن صداوسیما است که در این قضیه کرونا شفاف‌سازی نمود.