در این نشست؛ حجت‌الاسلام و المسلمین دکتر احمد رهدار با اشاره به جدید بودن مبحث توریسم‌؛ این مسئله را از مسائل عالم مدرن دانستند که اوقات فراغت در آن موضوعیت دارد، اما ازآنجاکه اوقات فراغت با ماهیت غربی آن، معادل غفلت است، این مسئله در دین جایگاهی ندارد. ایشان در تبیین تفاوت اساسی میان مفهوم جهانگردی سنتی و توریسم، اظهار داشتند که توریسم به‌مثابه یک پدیده‌ی نوظهور با جهانگردیِ سنتی تفاوت جدی دارد و آن تفاوت این است که در توریسم، خود طریق، موضوعیت دارد نه نتیجه؛ برخلاف جهانگردی سنتی که عمدتاً به دنبال تجارت و کشف امور جدیدِ نافع برای بشر است و نتیجه محور می‌باشد. حجت‌الاسلام رهدار دو عنصر زمان و مکان را برای جهانگردی دینی مهم دانسته و آن را بر محوریّت اقتضای پرستش استوار می‌داند.
دکتر رهدار با گذر از مقدمات، این‌گونه به موضوع پرداختند که توریسم معنوی، از زیر مسائل توریسم است و نه معنویت. ایشان همچنین توریسم معنوی را به‌مثابه یک اقدام اضطراری و تحمیلی در عصر مدرن معرفی کردند که در ذات آن لذت نهفته است. ایشان در محور بعدی، بایسته‌های توریسم معنوی را ذیل دو عنوان «طرح قوانین اختصاصی برای سفرهای معنوی» و «ترسیم نقشه‌ی اماکن معنوی بر پایه مشترکات دینی» مطرح کردند.
حجت‌الاسلام رهدار در محور ششم از مباحث، ظرفیت‌های انحصاری توریسم معنوی در عرصه تمدنی را موردبحث قرار دادند و برای فعال کردن این ظرفیت‌های تمدنی راهکارهایی را پیشنهاد کردند که ازجمله آن‌ها، ایجاد شبکه ارتباطات جهانی بر پایه نظام ارزش معنوی می‌باشد.
در محور آخر این نشست، پیرامون استلزامات توریسم معنوی، مباحثی مطرح شد که عبارت‌اند از:
۱) پویایی فقه گردشگری و در معرض قرار گرفتن آن؛
۲) ایجاد زیرساخت‌های مادی توریسم معنوی؛
۳) توجه به زیرساخت‌های معنوی که در دو ساحت «ارتقای درک عمومی متدینین در خصوص توریسم مذهبی» و «انحصار شبکه اجرایی متدینین» مطرح می باشد.
در جمع‌بندی نهایی ایشان توریسم معنوی را یک مسئله نوظهور غربی دانسته و آن را زیرمجموعه مباحث گردشگری معرفی کردند و آن را فرصتی برای جریان مذهبی در فعال کردن تمام ظرفیت‌های توریسم مذهبی خواندند.